In zijn roman Zaterdag beschrijft Ian McEwan de gebeurtenissen op één zaterdag. In Aan Chesil Beach is de tijd nog korter. In een hotel aan dit strand volgen we Florence Ponting en Edward Mayhew die enkele uren daarvoor zijn getrouwd. Ze zijn in de bruidssuite, hebben daar een diner op de kamer en zullen voor het eerst samen slapen. De hoofdlijn van het verhaal speelt zich af vanaf dit moment tot in de vroege morgenuren van de volgende dag. Dat wil niet zeggen dat alles zich in deze korte tijd afspeelt. Er zijn flashbacks en aan het eind lezen we hoe het de hoofdrolspelers verder vergaat.
Je kunt niet zo gedetailleerd schrijven over een betrekkelijk kort moment als er niet iets spannends, ingrijpends of dramatisch aan de hand is. Dat is ook zo. Zowel Florence als Edward zijn nog maagd, maar terwijl Edward met een ongeduldig geduld naar dit moment heeft toegeleefd, ziet Florence dat wat zo fraai “de consumptie van het huwelijk” heet, als een regelrechte ramp. Lichamelijke contacten vervullen haar met afkeer en ze heeft veel moeite niet te laten merken dat ze er eigenlijk van walgt. In de periode dat de jongelui verliefd en verloofd waren is er niet veel gebeurd. Niet veel meer dan wat kuise zoenen. Zo’n tong in je mond, een indringer, een kronkelende slak, jasses! Geen van beiden is een prater. Er gaat wel het nodige door hen heen, maar dat blijft bij onuitgesproken gedachten en verlangens. Met deze uitgangsposities is het duidelijk dat de huwelijksnacht geen vrolijk feestje gaat worden.
Terwijl zij tijd wint en alles in een zeer langzaam tempo laat verlopen, vat hij dit op als onderdeel van een spel. Zij denkt van hem dat hij ervaring heeft met andere meisjes en op seksueel gebied een stuk meer weet dan zij. Omdat ze ondanks haar tegenzin wel een goede vrouw wil zijn, vlucht ze op een aantal momenten naar voren. Om uit de ene fase van de vrijage te raken, neemt ze het initiatief voor een stap naar de volgende fase. Zo ontstaat naast het moeizame seksavontuur de nodige verwarring. Het feit dat de jonge echtelieden niet praten laat sowieso ruimte voor eigen en niet noodzakelijk juiste interpretaties van wat de ander wil en verwacht.
De tijd in het hotel aan Chesil Beach is kort, ik zei het al. De roman inclusief flashbacks en een laatste hoofdstuk waarin we kunnen zien hoe het verder gaat, beslaat heel wat meer tijd. In de flashbacks zien we hoe de twee elkaar leerden kennen, hoe het er bij haar thuis aan toe ging, hoe Edward in haar familie werd opgenomen. Door die flashbacks wordt het heden, de avond en nacht na het huwelijk, in perspectief geplaatst. Het korte overzicht van hoe het verder ging laat zien hoe de gebeurtenissen in die nacht verstrekkende gevolgen hebben.
In cursussen Verhalen schrijven zeg ik altijd dat het essentieel is dat het hoofdpersonage, of de belangrijkste personages, een conflict hebben. Waarbij je conflict kan begrijpen als het verschil tussen de bestaande en de gewilde situatie gezien vanuit het personage. Voor de meeste pas getrouwde stellen zou er helemaal geen conflict zijn. Ze waren ongetrouwd, nu zijn ze getrouwd: die roman is besloten met een happy end. En de huwelijksnacht kan alleen maar gelukzalige gevoelens brengen. Florence en Edward zijn echter niet het standaard bruidspaar. Het innerlijk conflict bij Florence is dat ze eigenlijk gruwt bij de gedachte dat een vreemd lichaam heel dichtbij zal komen en haar zelfs zal binnendringen. Edward denkt dat hem een nieuwe, rijke ervaring te wachten staat, maar hij voelt dat hij zich moet aanpassen aan haar afstandelijkheid. Van haar angsten heeft hij geen weet.
In het laatste hoofdstuk laat Ian McEwan zien hoe een korte gebeurtenis een wending kan geven aan de rest van een leven. Hiermee voegt hij een nieuwe laag toe aan het verhaal dat zijn hoogtepunt heeft in een hotel dat een paar kilometer ten zuiden van Abbotsbury in Dorset ligt en waarvan de schrijver beweert dat het niet echt bestaat.
Een aanrader voor elke lezer en zeker voor lezers die ook schrijven. Afkijken van Ian McEwan is een prima idee. Je hoeft niet bang te zijn dat je een kloon wordt van de schrijvers die je als voorbeeld neemt. Dat gebeurt gewoon niet. Als schrijver is het goed veel te lezen en van verschillende schrijvers. Alles wat je daarvan oppikt zal zich op de een of andere manier vermengen met je eigen manier van schrijven en zo groeien tot een persoonlijke nieuwe schrijfstijl.
keesschrevel 
Geef een reactie